Niemieckie wytyczne wykonywania i uszczelniania dachów płaskich są od lat pierwowzorem dla międzynarodowych wytycznych IFD Guidelines for Design and Application of Roof Waterproofing – Flat Roof Guidelines. Zmiany i aktualizacje niemieckich wytycznych następują regularnie co 5 do 9 lat. Ostatnia obowiązująca nowelizacja weszła w życie w październiku 2008 roku i zastąpiła wydanie z września 2003 roku.
Od roku na rynku niemieckim mamy więc nowe, bazujące również na normach europejskich wytyczne, które wprowadziły dużo zmian, jak również zamieszania wśród wykonawców i producentów. Zmiany w normach wykonawczych pociągnęły również za sobą zmiany norm materiałowych, co doprowadziło do wielu niejasności w klasyfikacji materiałów używanych przy wykonawstwie dachów płaskich. Problemy te zostały spowodowane niesprecyzowaniem takich norm, jak na przykład norm ustalających kryteria pomiaru materiału, itp. W artykule wymienię najważniejsze zmiany, postaram się wyjaśnić ich znaczenie i przewidzieć konsekwencje dla rynku polskiego.
Nowa struktura podziału dachów
Podstawową zmianą jest nowa struktura wytycznych opierająca się na podziale dachów według norm E DIN 18531/18195/1055-4. Podział ten wygląda następująco:
– dachy nieużytkowe,
– dachy użytkowe.
Dachy nieużytkowe to dachy płaskie lub pochylone, jak również dachy pokryte warstwą zieleni ekstensywnej.
Dachy użytkowe to dachy lub powierzchnie podlegające zwiększonym obciążeniom, jak balkony, tarasy i dachy pokryte warstwą zieleni intensywnej. Pojęcie „dach” obejmuje tutaj wszystkie warstwy wpływające na funkcjonowanie tej części budowli, zarówno w nowych budowlach, jak i remontach.
Podział obciążeń
Obciążenia lub oddziaływania na dachy zostały podzielone na oddziaływania mechaniczne i termiczne, a te z kolei na umiarkowane i o dużym wpływie. Obciążenia mechaniczne o dużym wpływie, oznaczone jako „stopień I” to:
– wpływy wynikające z konstrukcji i rodzaju podłoża,
– podłoża z płyt betonowych i nierówności nimi spowodowane,
– podłoża z twardych termoizolacji, jak np. XPS, które przez ruchy materiałowe mogą mieć wpływ na hydroizolację,
– warstwy nośne z blach trapezowych,
– podłoża z desek lub materiałów drewnopochodnych, znajdujące się bezpośrednio pod hydroizolacją,
– obciążenie przez zamocowania łącznikami,
– obciążenie przez miękkie podłoża, jak np. wełnę mineralną,
– obciążenie związane z pracami na dachu, jak inspekcje zielonych dachów, konserwacja urządzeń, itp.,
– stare pokrycia, na których bezpośrednio położono nową hydroizolację.
Obciążenia mechaniczne umiarkowane „stopnia II” to oddziaływania niezaliczone do „stopnia I”.
Obciążenia (oddziaływania) termiczne
Wszystkie dachy są wystawione na działanie temperatur z zakresu od ok. –20°C do +80°C. Obciążenia te zostały podzielone na dwie grupy:
– na obciążenia o dużym (wysokim) wpływie temperatury, określane jako „stopień A”, wystawione są hydroizolacje bez dodatkowej ochrony powierzchni zewnętrznej, bezpośrednio narażone na wpływy temperatury,
– na obciążenia o umiarkowanym oddziaływaniu temperatury, określane jako „stopień B” to hydroizolacje pod dachami odwróconymi, balastowymi lub zielonymi, czyli takie, w których warstwa hydroizolacyjna jest chroniona przez inne warstwy.
Na podstawie powyższych klasyfikacji norma E 18531-4 rozróżnia 2 kategorie dachów: K1 i K2. K1 to dachy z tzw. konstrukcją standardową, przy minimalnych obciążeniach. K2 to wszystkie inne dachy użytkowe, o zwiększonej używalności, obliczone na bardzo długą żywotność, posiadające niski kąt nachylenia, itp. Pierwszym przykładem konsekwencji podziału materiałów na K1 i K2 jest ich użycie przy nachyleniach dachu.
Konsekwencje dla konstrukcji i doboru materiałów
Dachy o nachyleniu poniżej 2% i 1% w obrębie odpływów mogą być wykonane przy zastosowaniu dodatkowych zabezpieczeń wyłącznie z materiałów grupy K2. W kolejnym wydaniu DACHÓW PŁASKICH ukaże się druga część artykułu, mówiąca o konsekwencjach doboru materiałów.
|
.gif){kind=logo}
.jpg){kind=small}